कमिला र फट्यांग्राको कथा

 

कुनै समयको कुरा हो, नदीको छेउमा घाँसे मैदानमा कमिला र फट्याङ्ग्रा बस्थे। यो गर्मीको मौसममा थियो र कमिलाले किसानको खेतबाट गहुँको दाना जम्मा गरेर कडा परिश्रम गरिरहेको थियो।

कमिलाले दिनभरि बिहानदेखि साँझसम्म कडा परिश्रम गरी आफ्नो पीठमा सन्तुलित भारी अन्न संकलन गर्थ्यो। त्यसपछि उसले गहुँको दानालाई होसियारीपूर्वक आफ्नो भकारीमा हाल्थ्यो र अर्को दाना जम्मा गर्न खेतमा जान्थ्यो। कमिला प्रायः दिनभर यो कार्य दोहोर्याइरहन्थ्यो।

अर्कोतिर, घाँसे मैदानमा एउटा फट्याङ्गर थियो जसको आफ्नो सारा समय गाउन र नाच्नमा बित्थ्यो। अनाज जम्मा गर्न दिनभरि कडा परिश्रम गरेकोमा उसले कमिलालाई अक्सर गाली गर्दथ्यो। अहिलेको समयमा गाउन, नाच्न र रमाइलो गर्न उ कमिलालाई बारम्बार बोलाउने गर्थ्यो।

यद्यपि, कमिलाले उसलाई बेवास्ता गरी आफ्नो काम जारी राख्थ्यो। यसले गर्दा फट्यांग्रा अझ चर्को स्वरमा हाँस्थ्यो र उसले अक्सर कमिलालाई गर्मीमा आफूलाई टिकाउनको लागि पर्याप्त खाना छ भनी उपहास गर्दथ्यो।

यो सुनेर कमिलाले चिसो मौसमको लागि केही खानेकुरा जोगाएर राखेको भनी फट्याङ्ग्रालाई पनि त्यही पालन गर्न सिफारिस गर्यो। फट्याङ्ग्राले उसको कुरालाई ध्यान दिएन र रमाइलो गरी गाउन तथा नाच्न जारी राख्यो।

चाँडै चिसो मौसम सुरु भयो । हिउँ परेको कारण बाहिर चिसो बढ्यो र घाम मुस्किलले देखिन्थ्यो । रातहरू लामो र अँध्यारो थिए। चिसोले गर्दा, फट्याङ्ग्राले गाउने र रमाइलो गर्ने आफ्नो रुचि गुमायो। ऊ चिसो र भोको थियो । बाहिर हिउँबाट आश्रय लिने ठाउँ थिएन। यो अप्ठ्यारो अवस्थाबाट कसरी बच्ने भन्ने सोच उसलाई बल्ल आयो।

अचानक उसलाई कमिलाको याद आयो र उसलाई खाना र आश्रयको लागि भेट्न गयो। ऊ कमिलाको घर गयो र मद्दतको लागि ढोका ढकढक्यो। जब कमिलाले ढोका खोल्यो तब उसले केही खाना र आश्रयको बदलामा फट्यांग्रालाई गीत गाउने प्रस्ताव राख्यो।

यो सुनेर फट्यांग्रा जिल्ल पर्यो। त्यतिखेर मात्र, फट्याङ्ग्रालाई ग्रीष्म ऋतुमा अल्छी भएर गाउन र नाच्दै आफ्नो समय बर्बाद गर्नुको सट्टा जाडोको लागि पर्याप्त खाना बचत गर्नुपर्थ्यो भन्ने महसुस भयो।

कथाको नैतिक शिक्षा :

भविष्यको लागि समयमै योजना बनाई तयारी गर्नु उपयुक्त हुन्छ । समय बितेपछि पछुताउनु सिवाय अरु विकल्प हुँदैन ।